Monnica werd in 331 of 332 in Thagaste (Algerije) geboren als kind van een diep gelovig gezin van goede sociale standing. Haar kinderjaren bracht zij door onder de hoede van een strenge, maar vrome opvoedster, die al veel jaren dienst deed in de familie. Zij huwde Patricius. Hij was geen christen en een paar jaar ouder dan Monnica. Patricius was als Romeinse ambtenaar werkzaam in de stadsadministratie, waarschijnlijk als belastingsontvanger maar echt rijk was hij niet. Vanuit zuiver menselijk oogpunt gezien, moet Monnica een opvallend schrandere vrouw zijn geweest. De vrouwen in haar omgeving wisten dat Patricius een opvliegend temperament had, en zij verwonderden er zich over dat zij bij zijn jonge vrouw geen tekenen van mishandelingen zagen. Wanneer men haar vroeg hoe dit mogelijk was, antwoordde zij dat de verhouding met een echtgenoot een zaak van verstand was. Zij vertelde dat zij ervoor zorgde hem niet in de weg te lopen wanneer hij nijdig was. Haar houding op dit punt en haar aanpassingsvermogen tonen een grote zelfdiscipline. Monnica mocht de bekering van haar man beleven die op zijn sterfbed werd gedoopt.
Zij toonde hetzelfde biddend geduld in haar verhouding met haar dwalende zoon. Augustinus werd op 13 november 354 geboren toen Monnica 22 jaar oud was. Ze had nog twee kinderen, Navigius en een dochter (van wie de naam onbekend is). Augustinus trok wel in grote mate de aandacht en bekommernis van zijn moeder naar zich. Met bezorgdheid en trots volgde zij van nabij zijn studiegedrag en zijn vorderingen. Er ontstond echter ook een tijdelijke afstandelijkheid, toen Monnica weigerde om Augustinus, die manicheeër geworden was, in haar huis binnen te laten. Maar haar moederlijk hart bleef de dwaling van haar zoon, net zoals ook zijn concubinaat verdragen, zij het niet zonder voortdurende vermaningen en volhardend gebed.
Om hem nabij te blijven, verliet zijn haar Afrikaanse moederland en volgde hem naar Rome en Milaan. Haar gebeden werden uiteindelijk verhoord, toen Augustinus zich niet alleen liet dopen maar besloot zijn leven in dienst van God te stellen. Samen met haar zoon hadden zij in Ostia nog een zeer intense religieuze ervaring, een gezamenlijke extase. Hieruit blijkt hoe moeder een zoon elkaar geestelijk nabij waren. Voor Monnica was er niets meer te wensen, haar taak was volbracht. Ze stierf te Ostia op 55 jarige leeftijd op het moment dat Augustinus en zijn vrienden zich klaar maakten om naar Afrika terug te keren. In zijn Belijdenissen (confessiones) geeft Augustinus een onvergetelijk beeld van zijn moeder.
Monnica werd in Ostia begraven. In 1162 werden enkele relikwieën van haar naar Arras in Frankrijk gebracht en van hieruit verspreidde zich haar verering over de Kerk. Andere relikwieën werden in 1430 naar onze ordeskerk San Agostino in Rome gebracht. De kerk en de orde viert het feest van de H. Monnica op 27 augustus.